Przestępstwo zniesławienia zostało w polskim Kodeksie karnym opisane w art. 212 i 213. Polega ono na pomówieniu innej osoby, instytucji bądź organizacji o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Powszechnie przyjmuje się, że dobrem chronionym jest w przypadku zniesławienia cześć danej osoby, rozumiana jako dobre imię i uznanie należne w odbiorze społecznym. Zgodnie ze stanowiskiem reprezentowanym przez Sąd Najwyższy RP – ochrona czci przysługuje każdemu człowiekowi, niezależnie od jego cech i właściwości, w tym obywatelstwa oraz opinii jaką posiada w środowisku. W doktrynie podkreśla się, że z ochrony czci korzystają również osoby skazane za przestępstwa oraz prowadzące działalność społecznie nieakceptowaną tj. prostytucja czy żebractwo. Do przestępstwa zniesławienia dochodzi w sytuacji, gdy pokrzywdzony zostaje pomówiony o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć go w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Owo postępowanie może być zarówno sprzeczne z prawem, jak i co do zasady legalne, lecz kolidujące np. z normami moralnymi, zasadami współżycia społecznego bądź z innych przyczyn stawiające osobę pomawianą w negatywnym świetle. Z kolei jako właściwości pokrzywdzonego rozumie się jego cechy osobiste lub zawodowe, motywację życiową bądź stosunek do otoczenia, który wynika głównie z jego charakteru. Jako przykłady powyższych cech mogących powodować negatywny odbiór społeczny wskazuje się m.in. brak kompetencji zawodowych, alkoholizm, korzystanie ze środków odurzających, niesłowność, arogancję, lenistwo, brak przyzwoitości czy dewiacje seksualne. Sprawca przestępstwa zniesławienia nie musi wskazywać konkretnych zdarzeń mających świadczyć o niewłaściwym zachowaniu lub cechach pokrzywdzonego – wystarczy, że zniesławiająca treść będzie miała charakter ogólny, a nawet może dotyczyć jedynie zasłyszanych informacji, które nie zostały w żaden sposób zweryfikowane. Pomówienie może mieć również charakter hipotetyczny, a zatem odwoływać się wyłącznie do podejrzeń sprawcy odnośnie niepoprawnych czynów pokrzywdzonego bądź jego negatywnych właściwości osobistych lub zawodowych.
Przyjmuje się, że pomówienie może być dokonane w dowolnej formie, która umożliwia przekazanie zniesławiającej treści osobom trzecim. Może być to pomówienie ustne bądź pisemne np. w postaci listu, wiadomości e – mail, artykułu prasowego, książki, karykatury, malunku, obrazu bądź w innej formie wykorzystującej wizerunek pokrzywdzonego np. przerobienie zdjęcia. Należy pokreślić, że informacja zawierająca zniesławiającą treść nie może być znana jedynie pokrzywdzonemu, ale musi dotrzeć do wiadomości innych osób, a co najmniej jeszcze do jednej osoby poza pokrzywdzonym. Pomówienie dokonane wyłącznie wobec pokrzywdzonego może co najwyżej przybrać postać przestępstwa zniewagi, gdy spełnione są jednocześnie warunki określone w art. 216 Kodeksu karnego. Surowszą odpowiedzialność ustawodawca przewidział natomiast za zniesławienie dokonane za pomocą środków masowego przekazu tj. prasa drukowana, film, przekaz radiowy i telewizyjny czy za pomocą sieci Internet. W takim przypadku sprawcy przestępstwa zniesławienia grozi nawet kara jednego roku pozbawienia wolności.
Przestępstwo zniesławienia ścigane jest z oskarżenia prywatnego. Rozprawę główną poprzedza zawsze posiedzenie pojednawcze, podczas którego strony mogą zawrzeć stosowną ugodę. W razie pojednana się stron postępowanie umarza się. Przedmiotem ugody mogą być nie tylko kwestie związane z odpowiedzialnością karną za czyn zniesławienia, lecz również roszczenia cywilne pozostające w związku z oskarżeniem. Za zgodą stron istnieje również możliwość skierowania sprawy do mediacji. W razie skazania za przestępstwo zniesławienia Sąd oprócz kary może orzec również nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, Polskiego Czerwonego Krzyża albo na inny cel społeczny wskazany przez pokrzywdzonego. Kancelaria świadczy profesjonalną pomoc prawną w sprawach o zniesławienie, występując zarówno w roli pełnomocników oskarżycieli prywatnych, jak i obrońców oskarżonych o przestępstwo z art. 212 Kodeksu karnego.
